شيطوني‌هاي بهراد در 1 سالگي

اين روزها وروجك مامان دو سه قدمي راه ميره و منو نگاه ميكنه و ميخنده و افتادن همانا و بلند شدن همانا، توي اين مدت پسرم ياد گرفته كه اشياء رو با احترام به دستمان ميده و خودشو تشويق ميكنه فداي اون دستاي كوچيكش برم كه وقتي دست ميزنه صداي نازكي ازش در مياد.خنده‌هاي بلندش فضاي خونمونو و پر ميكنه و مدام يا بايد از توي آشپزخونه بياريش بيرون يا عشق اتاق منو داره و اتاق خودشو با خنده وارد ميشه بخاطر جينگيل پينگيلايي كه توي اتاقشه خلاصه براتون بگم كه شده يه آتيش پاره ماماني اينم عكساش

توي اين عكس آخري پسرم مريض بود آمپول زد و خوابيد.ايشاا... همه نيني‌ها سالم باشن